Τεχνητή καρδιά: ελπίδα για την καρδιακή ανεπάρκεια.

Θέμα χρόνου, για την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα, είναι πλέον η ευρεία κλινική χρήση τεχνητής καρδιάς, η οποία θα δίνει λύση στο πρόβλημα των ασθενών με βαριά καρδιακή ανεπάρκεια. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στην συνέντευξη τύπου για το Πανελλήνιο Ετήσιο Συνέδριο της Καρδιακής Ανεπάρκειας, το οποίο θα πραγματοποιηθεί 5 με 7 Φεβρουαρίου στο ξενοδοχείο DIVANI CARAVEL, την τελευταία τετραετία οι συσκευές μηχανικής υποβοήθησης παλμικής ροής έχουν δώσει τη θέση τους σε συσκευές συνεχούς ροής, οι οποίες τείνουν να αποκτήσουν τα χαρακτηριστικά μιας άριστης "τεχνητής καρδιάς". Κι αυτό γιατί είναι μικρότερες, προκαλούν λιγότερες λοιμώξεις και θρομβοεμβολικά επεισόδια. Παράλληλα με την εντυπωσιακή βελτίωση της ποιότητας ζωής, επιμηκύνουν σημαντικά και το...

...προσδόκιμο ζωής των πασχόντων.
"Η αλματώδης εξέλιξη της τεχνολογίας μας βοηθά ώστε η τελειοποίηση της εμφυτεύσιμης τεχνητής καρδιάς, αναμένεται να ολοκληρωθεί τα επόμενα χρόνια. Το όραμα της κατασκευής μιας μικρής πλήρως εμφυτεύσιμης τεχνητής καρδιάς ή μιας συσκευής με κατάλληλα τεχνικά χαρακτηριστικά που θα επιτρέπουν την χρησιμοποίηση της ακόμα και σε νεογνά, βρέφη και παιδιά δεν θεωρείται απλά εφικτό, αλλά αναμένεται να εφαρμοστεί σε κλινικές μελέτες στο πολύ εγγύς μέλλον" τόνισε σήμερα κατά τη διάρκεια Συνέντευξης Τύπου, με αφορμή το Πανελλήνιο Ετήσιο Συνέδριο της Καρδιακής Ανεπάρκειας ο κ Σταμάτης Αδαμόπουλος, γγ της Εταιρείας Μελέτης και Έρευνας της Καρδιακής Ανεπάρκειας.
"Ήδη, όπως συμπλήρωσε ο κ Αδαμόπουλος η τεχνητή καρδιά που χρησιμοποιείται τα τελευταία χρόνια έχει αυξήσει το προσδόκιμο ζωής στο 70% των ασθενών που βρίσκονται στο τελικό στάδιο, ενώ έχει ξεπεράσει τα τέσσερα χρόνια λειτουργίας σε ορισμένους ασθενείς".

Από την πλευρά του ο καθηγητής και πρόεδρος της ΕΜΕΚΑ κ Ιωάννης Νανάς (φωτό) ανέφερε ότι "η ετήσια επιβίωση υπερβαίνει το 70% με τις νέες αυτές συσκευές συνεχούς ροής, ενώ η προηγούμενη γενιά συσκευών παλμικής ροής προσέφερε ετήσια επιβίωση περί το 50%".
Αξίζει να σημειωθεί ότι σε αυτή την κατηγορία ασθενών το προσδόκιμο ζωής για τους 12 μήνες (τον πρώτο χρόνο), χωρίς μηχανική υποστήριξη ή μεταμόσχευση, δεν υπερβαίνει το 25%.


Πάνω από 100 τεχνητές καρδιές έχουν τοποθετηθεί στην Ελλάδα.

Ο κ Νανάς πρόσθεσε ακόμη πως στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι ο αριθμός των ασθενών με βαριά καρδιακή ανεπάρκεια, στους οποίους η φαρμακευτική αγωγή έχει καταστεί αναποτελεσματική, ανέρχεται σε 15000-30000 άτομα και ως εκ τούτου η ανάγκη αντιμετώπισης του ολοένα αυξανόμενου αυτού πληθυσμού, πέρα της μεταμόσχευσης, είναι πλέον επιτακτική.
Στη χώρα μας οι τεχνητές καρδιές (LVAD) χρησιμοποιούνται ως μέρος της καθημερινής πράξης σε ορισμένα κέντρα με συνολική εμπειρία που ξεπερνά τους 100 ασθενείς. Η μεταμόσχευση καρδιάς έχει περιορισθεί σε ένα μόνο κέντρο σε συχνότητα μεταμοσχεύσεων περίπου 10-12 ανά έτος.
Αρκετοί από την Ελλάδα ασθενείς εξακολουθούν να υποστηρίζονται ως σήμερα (μέγιστη διάρκεια υποστήριξης 4 έτη) ενώ υπάρχουν κι ορισμένοι που αποδεσμεύτηκαν με επιτυχία από τη συσκευή και ζουν με τη δική τους καρδιά, έως και 4 χρόνια μετά την επέμβαση αφαίρεσης της αντλίας.
Στην Ελλάδα η τεχνητή καρδιά εμφυτεύεται ως γέφυρα για μεταμόσχευση, σαν μόνιμη θεραπεία, η σαν υποστήριξη έως τη μυοκαρδιακή ανάρρωση, με αποτελέσματα ανάλογα με τα αντίστοιχα των διεθνών κέντρων

Φαρμακευτική αγωγή

Όσον αφορά στη φαρμακευτική αντιμετώπιση, ο ειδικός γραμματέας της ΕΜΕΚΑ κ Αθανάσιος Τρίκας ανέφερε ότι "υπάρχουν πολλές φαρμακευτικές ουσίες και αναπτύσσονται συνεχώς καινούριες. Όμως, τα αποτελέσματά τους είναι μόνο ως προς τα συμπτώματα. Η επιβίωση των αρρώστων έχει βελτιωθεί πολύ λίγο, τις τελευταίες δεκαετίες. Οι άρρωστοι αποδεκατίζονται με γρήγορους ρυθμούς. Στο 50% των περιπτώσεων ο θάνατος είναι αιφνίδιος. Υπάρχει συνεχής αναζήτηση από τους ερευνητές για πιο αποτελεσματικά φάρμακα".
Παρά τις βελτιώσεις της τελευταίας 20ετίας στην αντιμετώπιση της καρδιακής ανεπάρκειας (φάρμακα, προγράμματα σωματικής άσκησης, ηλεκτρική θεραπεία, αμφικοιλιακοί βηματοδότες, απινιδωτές), η κλινική έκβαση σημαντικού ποσοστού ασθενών παραμένει δυσμενής.
Η μεταμόσχευση καρδιάς θεωρείται κλασικά ως η ιδανική οριστική θεραπεία για τις περιπτώσεις, όπου οι άλλες θεραπείες που εφαρμόστηκαν δεν πέτυχαν να αναστείλουν την εξέλιξη της νόσου. Ωστόσο, λόγω του περιορισμένου αριθμού των δοτών (2300 μόνο μοσχεύματα ετησίως σε παγκόσμιο επίπεδο), η συνολική επίδραση της μεταμόσχευσης στην πρόγνωση της καρδιακής ανεπάρκειας έχει περιγραφεί ως "επιδημιολογικά μηδαμινή".
Το κενό που δημιουργεί η σπανιότητα των δοτών παγκοσμίως έρχεται να καλύψει η τεχνητή καρδιά.

[Πηγή]